اولین روزی که پسرم لری میخواست به کودکستان برود،دیگر از لباس سرهمی مخمل کبریتیاش استفاده نکرد و به جای آن یک شلوار جین آبی رنگ با کمربند چرمی پوشید.
او را در اولین صبحی که همراه دختر بزرگتر همسایه به کودکستان میرفت،تماشا کردم و حس کردم که دورهای از زندگیام به پایان رسیده و لری دیگر آن پسر کوچولوی شیرین زبانی که به مهد میرفت نیست.شلوار بلندی پوشیده بود و شق و رق راه میرفت.حتی یادش رفت گوشهای بایستد و برای خداحافظی با من دست تکان دهد.موقع ظهر همانطور که صبح به کودکستان رفته بود به خانه برگشت.ناگهان در جلویی محکم و با سر و صدا باز شد، لری کلاهش را روی زمین پرت کرد و صدایش یک دفعه تبدیل به فریادی گوش خراش شد:
-کسی خونه نیست؟!
وقت خوردن ناهار با پدرش بیادبانه حرف زد،شیر خواهر کوچولویش را ریخت و گفت که معلمش می‌گوید نباید نام خدا را با بی حرمتی به زبان آورد.
کاملا اتفاقی پرسیدم:امروز مدرسه چه طور بود؟
گفت:خیلی خوب.
پدرش پرسید:چیزی یاد گرفتی؟
لری نگاه سردی به پدرش انداخت و جواب داد:هیچی یاد نگرفتم.
پرسیدم:یعنی هیچی یاد نگرفتی؟!
لری در حالی که به نان و کرهاش نگاه میکرد،گفت:معلم برای تنبیه یه پسره چند ضربه به پشتش زد.و با دهانی پر اضافه کرد:چون پررو و گستاخ بود.
پرسیدم:مگه چی کار کرده بود؟کی بود؟
لری کمی فکر کرد و جواب داد:چارلز.پسر بیادبی بود.معلم اون رو تنبیه کرد و مجبورش کرد که یه گوشه وایسه.
اون خیلی بیادب بود.
دوباره پرسیدم:چیکار کرده بود؟
اما لری تکانی به صندلیاش داد،یک بیسکویت برداشت و رفت.در حالیکه هنوز پدرش داشت با او حرف می‌زد:هی مرد جوان!صبر کن!
روز بعد لری موقع ناهار،همینکه نشست گفت:خوب امروز چارلز باز هم بد بود.بعد با نیش باز،لبخندی طولانی زد و گفت: امروز چارلز معلم رو زد!
تعجب کردم.در حالی که در ذهنم دنبال یکی از صفتهای خداوند میگشتم،گفتم:خدای بزرگ!رحم کن!فکر کنم مثل دیروز باز هم تنبیه شد.
لری جواب داد:البته!و بعد رو به پدرش گفت:اون بالا رو ببین!
پدرش در حالیکه به سمت بالا نگاه میکرد،پرسید:چی؟!
لری گفت:پایین رو ببین!شصت دستم رو!وای شما چهقدر خنگید!و دیوانهوار خندید.بیمعطلی برای اینکه پررو نشود پرسیدم: چرا چارلز معلم رو زد؟
-چون معلم میخواست اون رو مجبور کند که با مداد شمعی قرمز رنگ کنه،اما چارلز میخواست با مداد سبز رنگ کنه.اون هم معلم رو زد.خانم معلم تنبیهش کرد و گفت که هیچکس با چارلز بازی نکنه،اما همه باهاش بازی کردن.
روز سوم،چهارشنبهء اولین هفته ای که لری به کودکستان میرفت،چارلز ناگهان الاکلنگ را بر سر یک دختر کوچولو رها کرده بود.سر دخترک خونریزی کرده بود و معلم چارلز را مجبور کرده بود تا در مدت زنگ تفریح،توی کلاس بنشیند.
روز پنجشنبه مجبور شده بود در زنگ قصه گویی،گوشهای بایستد.چون مدام پاهایش را به زمین کوبیدهبود.روز جمعه هم چارلز از امتیاز نوشتن روی تخته سیاه محروم شده بود،چون گچ را بهسمت تخته پرت کرده بود.روز شنبه به همسرم گفتم:فکر نمیکنی اوضاع کودکستان برای لری ناجور باشه؟به نظر مییاد تمام این شیطنتها،رفتارهای بد و بیادبانهء این پسره،چارلز،تأثیر بدی روی لری میگذاره.همسرم در حالی که به من اطمینان می‌داد، گفت:این چیزها برای آیندهء لری مفیده.لازمه که افرادی مثل چارلز توی این دنیا باشن.شاید بهتر باشه لری اینجور آدمها رو الان ببینه تا در آینده.
روز دوشنبه،لری با خبرهای زیاد،اما خیلی دیر به خانه برگشت.
در حالی که از سربالایی خیابان بهسمت خانه میآمد،فریاد زد: چارلز!من با نگرانی روی پلههای جلوی در خانه منتظرش بودم.
در طول مدتی که از سربالایی میآمد فریاد می‌زد:امروز هم چارلز پسر بدی بود!
-میدونید چارلز امروز چیکار کرد؟میخواست از دم در دنبالم کنه.اون توی مدرسه خیلی داد زد.یه پسرهای رو از کلاس اول فرستادند که به معلم بگه باید چارلز رو ساکت کنه.چارلز هم مجبور شد بعد از کلاس بمونه مدرسه.تمام بچه ها هم موندند تا اون رو تماشا کنند.
پرسیدم:خوب اون چیکار کرد؟
لری در حالی که از صندلی روی میز میرفت،گفت:هیچی.فقط اون جا نشست.بعد با لحن بیادبانهای رو به پدرش گفت:چه طوری آقا بابا؟!تو باید اون گرد و غبار رو از روی میزت پاک کنی!
رو به همسرم گفتم که امروز چارلز مجبور بوده است در مدرسه بماند و همه هم با او مانده اند. همسرم از لری پرسید: این پسره چارلز چهجور بچهایه؟فامیلیاش چیه؟
لری گفت:از من بزرگتره.پاک کن نداره و هیچ وقت هم ژاکت نمیپوشه.
شب دوشنبه،اولین جلسه انجمن اولیا و مربیان بود.ولی با این که خیلی مشتاق بودم مادر چارلز را در آن جلسه ببینم،سرماخوردگی دختر کوچکم مانع رفتنم شد.
روز سهشنبه لری ناگهان گفت:معلممون یه دوستی داره که امروز اومد مدرسه اون رو ببینه.
من و همسرم همزمان باهم پرسیدیم:مادر چارلز؟!
لری با حالت تحقیرآمیزی گفت: نه،یه مرد بود.اومد و ما رو مجبور کرد ورزش کنیم.باید به انگشتهای پامون دست بزنیم.نیگا کنید.بعد از صندلیاش پایین آمد و به طرف زمین دولا شد.به انگشتان پایش دست زد و گفت:اینجوری.و با حالتی جدی به طرف صندلیاش برگشت و در حالیکه چنگالش را برمیداشت، گفت:چارلز حتی ورزش هم نکرد.با تمام وجود گفتم:بازم خوبه که امروز فقط ورزش نکرده.
لری جواب داد:نه.چارلز با دوست معلممون خیلی بیادبی کرد.
نمیگذاشت ورزش کنیم.شوهرم گفت:بازم پررویی و بیادبی؟
لری ادامه داد:اون به دوست معلم لگد زد.دوست معلم از چارلز خواست که دستهایش رو به انگشت پاهایش برسونه،همونطور که الان دیدین.اما چارلز به اون لگد زد.پدر لری از او پرسید فکر میکنی معلمها چه فکری برای چارلز کردهان؟لری کاملا بیتفاوت شانه هایش را بالا انداخت و گفت:فکر کنم از مدرسه بیرونش کنن.
روزهای چهارشنبه و پنجشنبه مثل همیشه بود.چارلز در زنگ قصهگویی فریاد زده بود،به شکم پسری مشت کوبیده بود و او را به گریه انداخته بود و روز جمعه باز هم بعد از کلاس در مدرسه مانده بود و بچه های دیگر هم مثل او مانده بودند.
هفته سومی که لری به کودکستان میرفت،موضوع کارهای بد و گستاخانهء او بر همهء اعضای خانوادهء ما تأثیر گذاشته بود.دختر کوچکم هم وقتی میخواست واگن اسباببازی اش را به آشپزخانه بیاورد،ناگهان تبدیل به یک چارلز میشد و آن را پر از گلولای میکرد و به آشپزخانه میآورد.حتی شوهرم نیز وقتی موقع صحبت با تلفن آرنجش به سیم آن گیر کرد و باعث شد گلدان از روی میز بیفتد و بشکند،بعد از یک دقیقه مکث گفت:من هم مثل چارلز شده ام!
طی هفته های سوم و چهارم،در چارلز تحولی به نظر میرسید و در روز پنجشنبه هفته سوم،لری سر میز ناهار با جدیت گزارش داد: چارلز امروز خیلی خوب بود.معلم بهش یه سیب داد.
گفتم:چی؟!و همسرم با احتیاط اضافه کرد:منظورت چارلز است؟!لری جواب داد:چارلز مداد شمعیها رو بین بچه ها پخش کرد. بعدش کتابها رو جمع کرد و خانم معلم گفت که اون دستیارش بوده.
با شک و تردید پرسیدم:بعد چی شد؟لری گفت:اون دستیارش بود.فقط همین.و با بیتفاوتی شانه هایش را بالا انداخت.
آن شب از همسرم پرسیدم:یعنی این مسأله دربارهء چارلز حقیقت داره؟ممکنه همچین چیزی اتفاق بیفته؟همسرم با بدبینی گفت: منتظر باش تا ببینی.وقتی دیدی چارلز کار خوبی انجام میده،ممکنه بخواد توطئه کنه.
به نظر میآمد که شوهرم اشتباه میکند.چون بیشتر از یک هفته چارلز دستیار معلم بود.هرروز چیزی می‌داد و پخش میکرد،و هرروز چیزی برمیداشت و هیچکس هم مجبور نبود بعد از کلاس در مدرسه بماند.
فهمیدم که هفته بعد باز هم انجمن اولیا و مربیان است.
غروب به همسرم گفتم:میخوام مادر چارلز رو توی جلسه پیدا کنم. همسرم گفت:ازش بپرس چه اتفاقی برای چارلز افتاده که اینقدر عوض شده.دوست دارم بدونم.گفتم:خودم هم دوست دارم بدونم.
جمعه آن هفته همه چیز به حالت اول برگشت.لری سر میز نهار با صدایی که تا حدی حاکی از ترسی آمیخته با احترام بود گفت: میدونید امروز چارلز چیکار کرد؟به یه دختر کوچولو گفت یه حرفی بزنه.اونم گفت و معلم دهنش رو با صابون شست و چارلز خندید.
پدرش بدون فکر کردن پرسید:چی حرفی؟
-مجبورم در گوشتون بگم.خیلی حرف بدیه.و بعد از صندلیاش پایین آمد و آن طرف میز،پیش پدرش رفت.
شوهرم سرش را به طرف پایین خم کرد و لری شادمانه در گوشش چیزی زمزمه کرد.چشمهای پدرش گرد شد و مؤدبانه پرسید:چارلز خودش به اون دختر کوچولو گفت که این حرف رو بزنه؟
-اون دو بار این حرف رو زد.چارلز بهش گفت دو بار بگه.
همسرم پرسید:خب چه اتفاقی برای چارلز افتاد؟لری گفت: هیچی.مداد شمعیها رو پخش کرد.صبح دوشنبه.چارلز دیگر آن دختر کوچک را رها کرده بود و خودش آن حرف بد را به زبان آورده بود.سه یا چهار بار،هربار هم معلم دهانش را با صابون شسته و او باز هم گچ پرت کرده بود.آن روز غروب وقتی به جلسهء انجمن اولیا و مربیان میرفتم،همسرم تا دم در با من آمد.گفت:بعد از جلسه مادر چارلز رو برای یه فنجون چای دعوتش کن بیاد خونه.دوست دارم یه نظر ببینمش.عاجزانه گفتم:اگه بیاد!همسرم جواب داد:حتما میآد.اصلا نمیفهمم،بدون مادر چارلز چهطور میخوان جلسه اولیا و مربیان تشکیل بدن!
در جلسه بیصبرانه نشسته بودم.آرام و قرار نداشتم.به هر چهرهء آرام و موقری نگاه دقیقی انداختم.در حالی که سعی میکردم بفهمم چه کسی راز چارلز را در خود نهفته است،هیچ کدام از آنها به نظرم زرد و رنجور نیامد.هیچکس در جلسه بلند نشد و از روشی که پسرش در پیش گرفته بود،معذرت خواهی نکرد.هیچکس به چارلز حتی اشارهای هم نکرد.
بعد از تمام شدن جلسه،خودم را به معلم لری معرفی کردم و با صدایی نرم و آرام او را صدا زدم تا بیرون بیاید.توی دستش یک فنجان چای و در دست دیگرش یک بشقاب کیک شکلاتی بود.من هم یک فنجان چای و یک بشقاب نان شیرینی در دست داشتم.
با احتیاط کنار هم نشستیم و لبخند زدیم.
به او گفتم:مادر لری هستم خیلی دوست داشتم شما رو ببینم او گفت:ما هم لری رو دوست داریم.
-خوب شکی نیست که اون هم کودکستان رو دوست داره. همیشه دربارهاش حرف میزنه.معلم جواب داد:هفته اول و هفته های بعدش،در مورد سازگاریاش با محیط یه دغدغه ی کوچیک داشتیم. اما حالا اون دستیار کوچولوی خوبی برای منه.با چند خطای گاه و بیگاه.تعجب کردم و پرسیدم:معمولا لری سریع خودش رو با محیط وفق میده.فکر میکنم اینبار تحت تأثیر چارلز بوده.خانم معلم با تعجب پرسید:چارلز؟!در حالیکه سعی میکردم لبخند بزنم، گفتم:بله.و او جواب داد:کدوم چارلز؟!ما هیچ بچه ای به نام چارلز در کودکستان نداریم!
