چای ذغالی

دلت هوس چای ذغالی کرده بود. 

بهانه خوبی بود تا ساعتی را در باغ قدم بزنیم به هوای جمع کردن چوب های شکسته و شاخه های خشک. 

کنار هم بودیم ،شانه به شانه. صدای خانواده هایمان به گوش نمی رسید اما هنوز آرام با من سخن می گفتی. گفتم: می خواهم فریاد بزنم عاشق توام. گفتی: آرام!!! عاشقانه را فریاد نمی زنند. گفتم: اینجا کسی نیست ،منم و تو. گفتی:برگهای درختان را نمی بینی که خبرهایی را که باد آورده گوش به گوش می رسانند. هر دو سکوت کردیم. می خواستیم ببینیم باد چه می گوید که برگها را چنین به وجد آورده. داشت از موهای بافته دختری می گفت که ... اخم کردی . فهمیدم نباید گوش کنم.

می دانستم جز تو هیچ دختری مجاز نیست به من نزدیک شود حتی در حد یک توصیف باد آورده . سر سفره نذری عزیز ، وقتی مامان از نجابت دختر دایی تعریف می کرد به عمد آش را روی لباسم ریختی تا مجبور شوم آنجا را ترک کنم وبعد خودت لباسم را شستی و اتو کشیدی.

و حالا نکند باد خبر عاشقانه های ما را جایی بگوید. مقابلم ایستادی نگاهت را به نگاه آمیختی ، چشمهایت همه عاشقانه های دل من را فریاد می زد .باد دیگر نمی وزید،برگها خیره به نگاه تو نگاهمان می کردند. وحالا من می خواستم بگویم چشم هایم را بستم و حالا فقط قلبم می تپید.

نشد چوب زیادی جمع کنیم. آتش را دیگران به پا کرده بودند و من دویدم تا چای را دم کنم.

گل چای را برای تو ریختم که دستم به چوب نیم سوخته ای گرفت. دستم سوخت اما چای تو از دستم نریخت. گل چای را باید تو می خوردی.

مگر می توانستی چایی را بخوری که دست مرا سوزانده. 

به سرعت سیب زمینی را پوست کندی و روی دستم گذاشتی.سوزش دستم افتاد.

گل چای را کس دیگری خورد و تو هیچ وقت چای ذغالی نخوردی.

و حالا بعد سالها هر بار که باد می وزد قلبم آتش می گیرد. 

اسپرسو

هنوز فرق دوغ آبعلی با سایر دوغ ها را نمی دانستم که مرا به کافه ای شیک دعوت کردی.

پیشخدمت که آمد مبهم ترین سوال زندگی ام را پرسید.

ترک

فرانسه

اسپرسو؟

اسپرسو!! که من به اشتباه اسم تو شنیدم.

چقدر به چشمهای من که از تعجب گرد شده بود خندیدی و چقدر تکرار کردی اسپرسو ، اسم تو...

اسپرسو را بدون شکر خوردم و تو زیر زیرکی نگاه می کردی تا طعمش کامم را تلخ کند. 

گفتی شکر بریز نمی تونی بخوری.

گفنم شکر ریختن کار شماست بانو. ومن با شیرینی نگاهت اسپرسو را سر کشیدم. حالا این چشمهای تو بود که از تعجب گرد شده بود ومن بودم که می خندیدم.

سالها از آن ماجرا گذشته و من هر شب یک فنجان اسم تو را برای خودم می ریزم و به آسمان خیره می شوم . در انبوه ستارگان دنبال نگاه تو می گردم که قهوه ام را شیرین کند.

اما خبری نیست . تو راست می گفتی 

اسپرسو خیلی تلخ است.

خوبی؟

خوبی؟ از آن سوال های مبهم است.

یعنی از آن   سوال هایی که خیلی مهم است چه کسی آن را بپرسد.

مثلا زیور خانوم، زنِ حسن آقای بقال، وقتی از آدم می پرسد خوبی؟ برایش مهم نیست تو خوبی یا نه. فقط می خواهد چند لحظه تو را معطل کند که حسابی وراندازت کند تا فردا شب که با صغری خانوم مشغول چانه زنی ست، حرفی داشته باشد برای گفتن که: 

دختر فلانی را دیدم امروز. ماشالله چه بزرگ شده. شوهر نکرده؟

یا مثلا همکلاسیت وقتی می گوید خوبی؟ کاری به خوب بودن یا نبودنت ندارد. فقط می خواهد قبل از اینکه توی رویت در بیاید که فلان جزوه را بده، حرفی زده باشد.

آدم‌هایی هم هستن که سال به دوازده ماه، خبری ازشان نمی شود. اما یک شب بی هوا می بینی پیام دادند: سلام، خوبی؟

اینجور وقت ها بهتر است فقط بگویید ممنون.  چون این ها هم، اصل حالتان برایشان مهم نیست.  پیام بعدی شان حاکی از "یه زحمتی برات داشتم" است را که ببینید، منظورم را متوجه می شوید.

میان این همه "خوبی؟" که هرروز از کلی آدم می شنوید اما، بعضی‌هایشان رنگ دیگری دارند.

همان‌هایی که اگر در جوابشان بگویید: "ممنون"، بر می دارند می گویند: ممنون که جواب "خوبی؟" نیست.

همان‌هایی که وقتی شروع به حرف زدن می کنند، بین " سلام، خوبی؟" با جمله بعدی شان، کلی فاصله می‌افتد.

فاصله ای که پر شده از حرف های تو که: نه خوب نیستم.  که نمی دانم چه مرگم است، که حالم گرفته ست، که حواست به من هست؟، که باور کن دلم دارد می ترکد.

و بعد چشم باز می کنی و می بینی ساعت ها گذشته،  تو همه خوب نبودن هایت را به او گفتی و او حالا، دوباره می پرسد: خوبی؟ و تو این بار، با خیال راحت میگویی: خوبم ...

این آدم ها

این آدم ها...

 اگر از این آدم ها دور و برتان هست، یادتان باشد که خودشان مدت هاست منتظر شنیدن یک "خوبی؟" واقعی هستند.

تهران نوشت1

از وقتی به تهران آمده بودیم مسیر هر روزه ام همین بود. چه در روزهای سرد و چه در روزهای گرم. آفتابی یا بارانی.روزهای برفی هم که تهران امسال نداشت و به جایش تا دلت بخواهد آلودگی هوا بود و دود.

با هر طلوع خورشید می رفتم تا با متروی انقلاب خود را به ازادی برسانم وشبها خسته از آزادی خود را به انقلاب می رساندم وتنها دلگرمی ام این بود که به خانه بر می گردم.

بعضی شبها که دعوت می شدیم خانه آن فامیل دورمان ، باید کمی از انقلاب عقب تر می رفتم تا برسم به امام حسین و بعد پیروزی.

هم جایشان از ما بهتر است و هم خانه شان آباد تر. خانه ای بزرگ و تک واحدی.

ولی ما هنوز مستاجر انقلابیم.

پ ن: تهران نوشت چند نوشته کوتاه است، حاصل زندگی چند ماهه در تهران. خوب و بد و تلخ وشیرینش را به بزرگواری خود ببخشید.

نوشته مربوط است به اسفند ماه گذشته.

تن های تنها

برای دانستن تنهایی آدم لازم نیست تن هایی را که کنارش نفس می کشد بشماری. باید نگاه کنی ببینی وقتی نفسش به شماره می افتد چند تن در کنارش هم نفسش می شوند تا بغض تنهایی     خفه اش نکند.

دیشب بغضی راه گلویم را گرفته بود. نفسم به شماره افتاده بود. گوشی ام را برداشتم لیست بلند بالای مخاطبین که بیش از چهارصد نفر بودند. چهارصد نفر مخاطب من بودند، یعنی من باید می گفتم و آنها می شنیدند. از ابتدای لیست شروع کردم. الف،ب،پ.روی بعضی از اسم ها مکثی می کردم و از بعضی سریع تر رد می شدم. س،ش،ص. به اواسط لیست رسیده بودم و هنوز مکث های کوتاه مرا برای یک تماس طولانی متقاعد نکرده بود. در مانده گی ام برای بغض گلوگیر هم پیدا بود چون بیشتر می فشرد چون از پافتاده ای که مردمان بیشتر لگدش می زنند.

به حرف میم رسیدم. مزاحم نظرم را جلب کرد. با این نام ذخیره اش کرده بودم.مزاحم.یکبار مزاحمم شده بود، حق این را داشتم که تلافی کنم وامشب زنگ بزنم و هرچه بد وبی راه است به او بگویم، هر چه دلم پراست را بر سر او خالی کنم. درد بی کسی است دیگر. دلم سوخت. نمی دانم برای خودم بود یا برای آنکه مزاحمش خوانده بودم،شاید او هم بی کسی بوده که شبی مثل من... .نامش را تغییر دادم نوشتم بی کس. رد شدم به حرف نون رسیدم. حرفی که داشتم برایش جان می دادم وکسی نمی فهمید. ناشناس. نه آشنا بود نه مثل آن بی کس. ناشناس بود فقط همین. مکثم طولانی شد یعنی می شود نفس از نفس ناشناسی بگیری که ... . دیدم رو به مرگ که باشی خوردن گوشت مردار هم جایز است حالا این که نفس است و جان دارد و... .لی قانعم نکرد. 

و،ه،ی تمام شد. مخاطبان همه رفتند بی آنکه من حتی کلمه ای خطابشان کنم.

دوست داشتم خانه مان چاهی داشت تا سرم را در آن فرو برم.اما هیچ وقت خانه مان چاه نداشت یعنی خانه های نو ساز چاه ندارند. اشکهایم که سرازیر شد فهمیدم چاه تنهایی را تن هایی که از پیشم رفته اند برایم کنده اند.و من از اعماق چاه تنهایی خویش می گریستم .

حالا از عمق چاه بهتر می شد آسمان را دید.آسمان تنها از آن تو بود.